'Est-ce que tu est français'?

Lieve iedereen!

Om m'n blogje af te sluiten wil ik toch nog graag een laatste blog schrijven vanuit Frankrijk. Deze week is misschien wel de meest veelzijdige week geweest; alleen in de miniclub, bijna alleen maar Franse kinderen en langzaam steeds meer afscheid nemen van je lieve collega's.

Nadat Charlotte dus vrijdag was vertrokken, stond ik er deze week alleen voor in de miniclub. Waarin de miniclub de afgelopen 8 weken voornamelijk overspoelt was door het Nederlands sprekende volk, waren die er deze week nauwelijks meer te bekennen. Helaas (of nouwja ook wel goed voor me) werden de Nederlanders niet ingeruild voor de Engelse kinderen, maar kwamen ze met hordes Fransen aanzetten.
'Est-ce que tu est français'? Het was constant oui, oui, oui.
'Ik moest toch wel ff slikken, want alhoewel m'n Frans echt wel een stuk beter is geworden de afgelopen weken, alle spelletjes in het Frans uitleggen werd een opgave. Vol goede moed ben ik eraan begonnen. Maar maandagmiddag heb ik gelijk om versteking van m'n zwembad collega gevraagd, want het was slecht weer en ik had een rotjochie die niet wilde luisteren.... Maar m'n boze toon kwam niet over. Goed, met Elise erbij in de middag was het een stuk makkelijker (maar dat jochie natuurlijk nergens te bekennen.)
M'n 2 beste matties op de camping waren toch wel Charlotte en Lars (m'n Nederlandse collega van de receptie). Lars pakte maandag ook het vliegtuig terug naar Nederland. Dit was echt wel een een lastig momentje. Weer als enige Nederlandse medewerker, gelukkig bestaat er whatsapp en facebook (en heeft Lars weer een mobiele telefoon ;)) dus hij heeft me digitaal ondersteund deze week.
Heeel veel Frans gesproken deze week en het lukt gewoon steeds beter. Het scheelt inderdaad echt dat de kinderen wat minder snel spreken dan de gemiddelde Fransman! Toen Charlotte hier nog was, was het meer zij met de Fransen en ik met de Nederlanders, en zo hadden we dus onze 'eigen vriendjes'. Maar nu heb ik dus ook Franse 'vriendinnetjes' gemaakt! Wel heel leuk ook. Waar ik wel achter ben gekomen is dat ik nooooit de animatie in m'n eentje op me zou willen nemen. Ik ben daar echt geen geschikt persoon voor en al helemaal niet als ik terror Fransen in m'n miniclub heb lopen... pfff. Maargoed, ik leef nog. Dus laat ik het niet overdrijven.
Elise heeft me 3 middagen geholpen in de miniclub en soms was deze ondersteuning reuze handig, want met lampionnen maken zaten we gewoon ook deze week weer helemaal vol!
Aan alles kwam een einde en dus ook aan de minidisco. Dit was en blijft toch echt mijn favoriete onderdeel van de dag! Heerlijk dansen met alle kinderen en ff je een halfuurtje laten gaan. Ook al heb ik alle nummers nu al 60x gehoord en gedanst, het maakt niet uit als je die lach van de kinderen ziet!
Ook heb ik zoveel complimenten gekregen over de show en de 'zomerdans' die we altijd als afsluiting doen! Zelfs de kinderen zeiden tegen mij dat ze aan me zagen dat ik het echt leuk vind! En dat is gewoon ook helemaal waar! Daar op het podium was ik zeker wel in m'n element <3! Vrijdag na de show was het dan toch echt, echt, echt klaar. De miniclub is helemaal schoon, we hebben alles geïnventariseerd en het animatieprogramma is afgelopen. Hoewel ik dacht dat ik er wel 'klaar' mee zou zijn, voelde het toch ook wel als een afscheid. Tuurlijk ben ik heel blij dat ik weer naar Nederland kan. M'n lieve familie weer kan zien, weer naast Remon kan slapen, weer gewoon een keer gekookte aardappelen ga eten. Maar ik heb ook zo intens genoten van alle kinderen, campinggasten, collega's, grapjes, dansjes, praatjes, afscheidstranen, knuffels en kusjes.
Ik denk dat ik echt nog ff af moet kikken als ik weer in Nederland ben, want terwijl ik dit schrijf, zit ik stiekem ook nog wat liedjes te luisteren die ik altijd bij de mini-disco heb gebruikt.. hihi!

In m'n eerste blog schreef ik dat m'n countdown nog op 59 dagen stond, inmiddels staat ie op 1 dag 10 uur! En eigenlijk zijn die 58 dagen als een zucht voorbij gevlogen!

Le dernier fois! Bisous de France!!

Tessa <3